TTR op de IRONMAN 70.3 Vichy

Zaterdag 26 augustus was het zover, we zouden met een vijftal leden van TTR starten in de Ironman 70.3 in Vichy. Günther Himbrecht, Stefaan Huyghe, Alex Raes, Marnik Verlinde en Günther Vinckier waren de gelukkigen. Voor Stefaan en Alex was het een eerste live kennismaking met het Ironman-circus.
Vichy ligt een goeie 670 km van Roeselare verwijderd, dus vertrokken we de donderdag al.
De vrijdag stond er namelijk heel wat op het programma:
• Verkenning van de start -, wissel -en aankomstzone
• Loswerken van de spieren
• De bike en materiaal check-in
• Bezoek aan de Ironman-expo (foto -en handtekeningsessie met Frederik Van Lierde)
• De obligate pasta-party

Zaterdagmorgen, 4u00, opstaan, goed ontbijten en dan tegen 6u00 naar de start gaan. Daar aangekomen was er toch een kleine paniek bij vele deelnemers, ook bij enkelen van TTR. Het water was te warm, er zou gezwommen worden zonder wetsuit! Günther H. glunderde bij het horen van dit “positieve” nieuws.
Om 6u50 vertrokken de mannen pro, waaronder de latere winnaar Frederik Van Lierde, enkele minuten later de vrouwen pro. Om 7u00 was het aan ons, de amateurs. Er was een rolling-start, dus iedereen kon een plaatsje kiezen naar de tijd die hij zou starten. De TTR-bende werd zo direct uit elkaar gehaald, de beteren stonden vooraan, de mindere goden, waaronder mezelf, stonden ietsje verder.

Voor mezelf nu:
Eenmaal in het water viel alle stress, van geen wetsuit aan te hebben en niet vooruit te zullen raken, weg. Het water was aangenaam, weinig of geen stroming en er was, omwille van die rolling-start, voldoende ruimte om te zwemmen, geen wasmachinegevoel. Halfweg, aan de boei om te keren, haalde ik Alex in die enkele minuten voor mij gestart was. Tijd voor een praatje was er echter niet, we moesten verder. Na goed 41’ kon ik het water uit, voor mij persoonlijk een goede tijd.

De eerste wissel gedaan, de fiets op en beginnen aan mijn ding. Het parcours was heuvelachtig met op het einde een tweetal steilere klimmetjes. Het asfalt lag er niet overal even goed bij, putten en scheuren, maar toch voelden mijn benen super aan. Over halfweg had ik Stefaan te pakken. Een rap woordje placeren en dan terug bijschakelen. Het was een niet-stayerwedstrijd, maar toch had ik soms mijn bedenkingen erbij. De laatste kilometers eventjes de benen laten rusten, ietsje kleiner schakelen, was dan toch meestal bergaf fietsen. Mijn fietstijd was dik in orde, onder de 2 uur en 24 minuten gebleven, iets over de 38 km/h gefietst.

Wissel in de tent, verse kousjes aan en wie kwam daar ook binnengewaaid, Stefaan. Die had dus duidelijk ook een goede fietstijd. Het lopen baarde mij het meest zorgen omwille van mijn linkerknie. Zou die het houden? De weken/maanden vooraf had ik amper nog gelopen, één langste héél rustige duurloop van nog geen 14 km was mijn maximum. Hier kwam er ook nog eens de temperatuur bij, die was al richting 30°C geklommen. Vol goede moed aangezet voor mijn twee ronden. Ik vond direct een tempo die mij lag en kon gestaag anderen inhalen. Halverwege de eerste ronde stonden de eerste TTR-supporters te roepen.

Glimlachen, duimpje opsteken en verder. Na een achttal kilometer begon ik het te voelen, mijn linkerknie begon iets minder vlot te bewegen. Tempo beetje zakken en verder lopen. Halverwege de tweede ronde kreeg ik opeens een tikje in mijn rug. Stefaan kwam gezwind naast mij lopen, wisselde een paar woorden, pepte mij op … en liep dan verder. Die had blijkbaar een héél goede dag, goed gepiekt! Zijn tempo was iets te snel voor mij, aanpikken zou ik achteraf zeker bekopen, dus eigen tempo verder. Op een tweetal kilometer van de finish kwam er een jonge deerne naast mij lopen, en die sprak mijn Duitse naam in het perfect Duits uit en riep in diezelfde taal dat ik moest meelopen met haar (dat laatste veronderstel ik toch, want ik heb nooit geen Duits geleerd). Tanden op elkaar, niet meer aan een knie denken en die Duitse haas volgen. Eventjes kijken op mijn horloge en dan zien dat die tijd van de 5 uur wel haalbaar zou worden, als ik haar zou kunnen blijven volgen. In de laatste meters, tussen de toeschouwers, heb ik haar moeten lossen, maar de Duitse Stephanie Fischer ben ik dankbaar dat ze mij vooruit geholpen heeft.

In de aankomstzone stond Stefaan mij op te wachten. Daarna naar de zaal om de energie weer aan te vullen met zoet, zout en drank. De eerste pintjes gedronken met Marnik, Günther H., Stefaan en enkele landgenoten uit het Leuvense. En dan wachten op Alex, die iets later aankwam, maar het super gedaan had. Die kwam fris en monter direct zijn eerst pintje ophalen. Het werd tijd om ons materiaal op te halen en onze supporters (Ann, Veronique en Isabelle) te gaan begroeten, die stonden daar namelijk al een tijdje te wachten op ons.
’s Avonds nog een etentje met de TTR- groep in het centrum van Vichy en dan naar ons bedje.

’s Anderendaags stonden Heikki Desmet (TTR-lid) en Karl Denolf (ex-lid, maar huidig sponsor) nog aan de start van de volledige Ironman Vichy. En Kimberly Vansevenant (zwemmen) en Thijs Rondelez (lopen) deden ook mee de zondag in trio. Zij stonden allemaal tijdens onze wedstrijd langs het parcours geposteerd om te supporteren, waarvoor ne dikke mercie!

Cijfers: (meer dan 2200 gestart, 1838 de finish gehaald)
• Günther Himbrecht 4h59’56” (24° age, 406° totaal)
• Stefaan Huyghe 4h58’05” (32° age, 388° totaal)
• Alex Raes 5h54’14” (157° age, 1214° totaal)
• Marnik Verlinde 4h41’47” (8° age, 199° totaal)
• Günther Vinckier 4h56’57” (53° age, 365° totaal)