Mijn verslag …
We weten het niet meer…. Hoe we erbij gekomen zijn om ons in te schrijven voor de ½ IM in Vichy. Maar over één ding zijn we het eens, het was de avond van de TTR barbecue dat we dit bekokstoofd hebben; de motivatie erachter ontgaat ons echter volledig…
Dit uiteraard helemaal terzijde… Donderdag, in de vroege ochtend, zijn Stefaan en ikzelf richting Auvergne vertrokken. Na een noodzakelijke (professionele) tussenstop in Parijs en de bijhorende files zijn we rond 16u00 aangekomen in Vichy. We werden er vriendelijke ontvangen in de door Ann ( van Gunter H.) zorgvuldig uitgekozen B&B (er was airco!) en we waren zo gemotiveerd dat we meteen onze loopschoenen aangetrokken hebben om wat los te lopen. We maakten bovendien van de gelegenheid gebruik om ons al in te schrijven en ons nummer af te halen.
Ondertussen was de rest van de ‘bende’ ook geland. Op een gezellig terras hebben we samen genoten van een lekker stukje charolais met frietjes (voor sommigen was dit lang gelden, voor anderen niet…) mét wat verfrissend gerstenat (voor sommigen was dit zéér lang geleden, voor anderen niet…) Et puis … ons bed in!
’s Anderendaags eerst en vooral de fiets in orde zetten (ik toch, de anderen hadden dit netjes al thuis gedaan). Na nog een ontspannend ritje van 40 minuten, de fietsen in de wisselzone gaan zetten en de wisselzakken klaar gemaakt… wel 20 keer hebben we alles gecontroleerd om zeker niets te vergeten.
Op vrijdagavond naar de pastaparty en te voet terug naar onze B&B. Het was nog drukkend warm en ook het weerbericht voor de zaterdag voorspelde geen verandering …
De avond voor “the day” zijn we op tijd in ons bed gekropen, maar uiteraard hebben we weinig en slecht geslapen. Toch wel een beetje ‘gezonde’ stress … heb ik genoeg eten mee, de juiste drinkflessen, zal het zwemmen mét of zónder wetsuit zijn? Ze voorspellen 34°c … heb toch al ondervonden tijdens de training dat ik daar niet goed tegen kan… Enfin de normale vragen en ongerustheid …; je beseft wel dat je niet moet stressen, maar het overvalt je toch!
Om 5u00 al uit de veren, enkele boterhammen met konfituur en off we go … De taxi heeft ons naar IM site gebracht (het was toch +/- 3,5 km stappen en parkeren in de buurt is bovendien een ramp).
Bij aankomst was het onmiddellijk duidelijk: geen wetsuit voor het zwemmen… Op aanraden van Marnik ben ik aan de start bij een veel snellere categorie gaan staan… om vroeger in het water te zijn… dus vroeger aan het lopen te beginnen en om zo de middaghitte toch een beetje te vermijden.
Een rolling start (het was mijn eerste) is een aanrader; ik ben wel een beetje aan de kant, uit het gewoel, gaan zwemmen. Toch een beetje moeite gehad om een goed en ‘rustig’ tempo te vinden. Na 20 minuten is mijn hartslag beginnen dalen zonder aan tempo in te boeten. Tweede helft van zwemmen verder rustig afgewerkt; had aan keerpunt gezien dat ik op +/- 50 minuten zou uitkomen, wat voor mij goed was. (voor zij die mij niet kennen,.. ik ben een “die-hard”- baan 1- zwemmer…). Bovendien vond ik het blijkbaar zó leuk dat ik volgens mijn garmin 2.077m i.p.v. 1.900m gezwommen heb… Er staan helaas geen lijnen op de bodem van de Allier en heb dus niet echt recht gezwommen…
De wissel was lang, maar niet abnormaal gezien de grote wisselzone. Het systeem met de zakken en de wisselruimte vind ik wel veel praktischer in vergelijking met het staan wisselen tussen de fietsen.
Bij het fietsen heb ik in het begin niet gekeken naar mijn snelheid, heb enkel getracht mijn hartslag niet boven de 140 te laten uitkomen. Allicht een beetje te voorzichtig gestart. Op de stukken vals plat wat tijd verloren, denk ik. Er zaten enkele klimmetjes tussen waar ik wel wat heb doorgeduwd. Naar het einde toch een beetje meer tempo gemaakt. Heb achteraf wel het gevoel dat er iets meer in het fietsen zat, hoewel ik toch 32 km/h gemiddeld heb gehaald. Ik stapte bij de finish eigenlijk met een zeer (te) goed gevoel van de fiets.
Volgende wissel was te lang! Bij het binnenrijden was ik wel op tijd afgestapt, maar had ik het lintje van mijn helm open gedaan vóórdat mijn fiets in het rek stond. Dus een verwittiging, lintje moest weer dicht en wat tijdverlies. Ik moest dan ook nog mijn compressiebeenstukken aandoen, aangezien we er niet mee mochten zwemmen.
Bij de start van het lopen, voelde ik mij nog zeer goed, maar wist dat het nu alleen maar warmer en warmer zou worden … dus meteen de pees erop… Eerste km 5.14 min/km (te rap allicht). Nog in mijn eerste kilometer werd ik voorbijgestoken door een wervelwind…. het was onze Marnik die al zijn tweede ronde aan het lopen was (we zijn samen gestart en ‘t lopen was 2 rondes… zegt genoeg zeker?). Daarna gelopen rond 5.30 min/km en in stukken bergop naar 6.00. Eerste 10km in 57 minuten. Op het einde van de eerste ronde werd ik door een tweede wervelwind getroffen, Gunther H. sprintte naar de finish (de gelukzak, ik moest nog een ronde). Het was intussen al middag met de zon hoog aan het firmament. Doelbewust heb ik toen een beetje gas terug genomen, want ik voelde totale verzuring opkomen. Ik liep constant tussen HS 165 en 170. Toen besefte ik dat, als ik constant aan 6.30 min/km zou lopen, een tijd onder de 6 uur wel zou halen, maar ik mocht onder geen enkel beding beginnen stappen. Na 15km, na de stukken vals plat, de bruggen in het centrum, was het totaal op. Zonder te versnellen ging mijn HS nog omhoog. Totaal leeg… en vechten tegen maar één gedachte, ik wil stappen! (nooit gedacht aan opgeven, maar een paar honderd meter wandelen werd zó aantrekkelijk…). Maar ik voelde dat ik niet mocht toegeven; eens je begint te wandelen duikt je tempo en is opnieuw starten met lopen hopeloos lastiger, … denk ik. Dus blijven lopen aan 6.30 min/km en soms 7.00min/km. Op het einde nog een brug(je) over en uiteindelijk gestrompeld naar de finish… Wat een ontlading!!!!
5u54 … gezien de omstandigheden (geen wetsuit, grote wisseltijden, heuveltjes bij fietsen en hitte bij lopen) súper tevreden. Maar totáál leeg! In tegenstelling tot in Deinze, waar ik nog een toerke ging lopen, was het nu totáál op, over en out… Stefaan is mij als een oorlogsslachtoffer komen oprapen in de aankomstzone; waarvoor dank!
Na hydratatie met enkele lokale biertjes, waarvoor dank aan mijn mede-triatleten die er eentje hadden klaar gezet, begon het gevoel van ‘nooit meer’ al snel om te buigen naar ‘wanneer de volgende’…
Maar het allerbelangrijkste, alle TTR’ers zijn goed en wel aangekomen en we hebben een super 4-daagse gehad. TTR is inderdaad de gezelligste club van het land ! Dank en proficiat aan Gunther (2x), Stefaan en Marnik om op mij te wachten… jullie waren allemaal een uur sneller dan ikzelf. Well done! Tevens dank aan An, Isabel en Veronique om te supporteren, jullie logistieke steun en jullie geduld om onze ‘heldenverhalen’ wel 100 keer te blijven aanhoren…
Allemaal nen dikken merci, en aan zij die twijfelen om een ½ triatlon te doen, don’t, just do it…
Alex